Maandag 23 juni 2014: Meaux-Appoigny 157 km "We zien were weg" 3u15, een afschuwelijk uur om op te staan, maar mensen we moeten
om 6 uur vertrekken met de bus richting Parijs vanuit Harelbeke!!
Einddoel Nice, dus vooruit met de geit!!De
autobus moet het afleggen tegen de Thalys en enkele TGV-stellen die ons
voorbijsnellen. Rond Parijs is het zoals gewoonlijk een drukte van jewelste,
zowel in de lucht als op de grond. Hier parkeren bovendien sommige mensen hun
auto wel op een zeer extreme manier... moet je gezien hebben. Na
enig zoekwerk maken we contact met de camion en de volgauto en kunnen de
fietsen uitgeladen worden en de koffers in de vrachtwagen worden overgeladen.Met
een uur voorsprong op het voorziene schema, en na de traditionele groepsfoto,
gaan we officieel van start, onder een stralende zon.We zitten op een zacht
golvend parcours, 25 °, warme zonneschijn op het hoofd en wind in de rug:
ZALIG!Laat je hoofd maar op mijn schouder, ontroerend! Bij
de middagpauze, rond 12u10 tovert Serge (hij weer!) een flinke stapel
pannenkoeken met bruine suiker uit zijn hoed. Doe mannen van Velotour zijn niet
vies van een verrassing! In
Sens rijden we door een oerwoud van verkeerslichten (steevast op rood als wij
er aankomen), maar laten na een tijd toch de stad achter ons. Met
nog goed 41 km, rond 14u30, voor de boeg volgt nog een laatste plasstop. De
inzittenden van de volgwagen stralen letterlijk al heel de weg, dankzij het
nieuwe knipperlicht op het dak, dat is beter dan die rode vlag vroeger ;-) Op
15 km van het eind worden de benen nog eens geprikkeld en krijgen we nog een
paar kleine kuitenbijters voor de wielen. Als toetje genieten we met volle
teugen van een prachtig stukje natuur. Al moesten de fietsers wel oppassen op
niet te wijd met de mond open te gapen, want ze werden werkelijk bedolven onder
de kleine vliegjes.Om
16 uur kwamen we aan in onze eerste etappeplaats, na 157 km, met 800
hoogtemeters en een gemiddelde snelheid van 29 km/u. Over
het verloop van de reeds welbekende apéro aan de camion, het avondeten, douche,
bed, etc. vertellen wij u morgen dan wel meer. Bye
bye, et à demain! Salut.
Dinsdag 24 juni 2014: Appoigny-Autun 148 km "Drink rode wijn, dan vergeet je al je zorgen" Dat was een beetje het thema gisterenavond rond de
apéro voor het avondeten. We hebben de president beloofd geen namen te noemen
of in details te treden, alleen dit: het was tof! De hele groep mocht bij het
avondeten nogmaals verbaasd opkijken toen de rode wijn dankzij Velotour op
tafel kwam. Heden morgen in de beste stemming opgestaan,
heerlijk geslapen, een stevig ontbijt genomen en alles en iedereen klaargemaakt
om te vertrekken. Nog vlug een groepsfoto met reclamespandoek van een
of andere sponsor en daar gaan, sorry, rijden wij! De klok wijst 8u45, de
thermometer 16 ° en de zon is van de partij. Het is ongelooflijk genieten. Het peloton doorkruist Auxerre en om stipt 10u04
wordt een spontane plaspauze ingelast, gadegeslagen door een hele bende
toekijkende 'roste' koebeesten. In Augny willen wij direct terugkeren om alleen
maar de vinken te horen kwelen. Nog geen vijf minuten later hebben we een
'zwartrijder' aan ons been. Hij viel met zijn mauve trui goed op in ons
peloton. In Auxon was de temperatuur rond het middaguur al
opgelopen tot 27 °, dus de middagpauze was welgekomen. Onder de kerk was ook
een openbaar toilet, zodat dit een perfecte stopplaats was. Verder dan maar, steeds richting het zuiden, en de
wolken komen een beetje meer dreigen (Arnold neemt contact op met Sabine in het
KMI en weet te vertellen dat er nog geen onweer op komst is). Wat is me dat nu? Tussen het deugddoende,
schaduwrijke groen worden wij ingehaald en stante pede losgereden door een
Astana renner (hij mocht bij ons niet meerijden, want hij droeg geen helm!). Op ongeveer 45 km van Autun zien ze in de volgwagen
in de grasberm 2 ezels (geen commentaar verder). Bij een volgende plasstop (door de hitte drinken
die mannen veel) is er eventjes paniek. Iemand heeft een adder, of is het een
hazelworm ontdekt (Wat is dat? Meenemen? Kan misschien in de pasta voor
morgen?). In Goix nog zo'n natte pauze, en bovendien zaten we
daar ook letterlijk aan het water. Na een ongelooflijk prachtige groene afdaling
stuiven wij stuiven Autun binnen. De camion lossen, kamers verdelen,
en de fietsen opbergen. De fietscomputers tikken af op 147 km, 1475
hoogtemeters en een gemiddelde van 27,5 km/u. Wat daarna volgt kennen jullie al: apéro, avondeten
en nagenieten van deze dag. Van naaldje tot draadje geven wij het jullie thuis
op een blaadje. Een massa groeten van de hele bende!
Woensdag 25 juni 2014: Autun-Villefrance-sur-saone 156 km Belofte
maakt schuld, daarom nog vlug enkele woorden omtrent gisterenavond. Het was een
gloeiend hete apéro, onder een paar grote parasols op het terras van het hotel,
zoveel mogelijk uit de zon (niet iedereen, en achter die hete apéro moet men
niets meer zoeken hé!). Een
slaatje als voorgerecht, een stevig hoofdgerecht en een dessertje kan bij
iedereen alleen maar zijn goed humeur opkrikken. Walter en Raf ontbinden hun
muzikale talenten, Arnold kijkt voorlopig nog de kat uit de boom, m.a.w. de stemming
in de gehele groep is uitgelaten. Een
zalige nachtrust met dromen van een steeds maar hoger wordende Mont Ventoux
zetten een punt achter deze dag. Een
stralende zon begroet ons woensdagmorgen, en in kamer 007 ontdekken ze een
'zwarte weduwe' of het lijkt er toch op (echt waar ik heb het zelf gezien). Alle
gekheid op een stokje, het fietswerk wacht ons. 8u47,
20 ° koelte (!), wat kan een mens nog meer wensen? Bij iedereen van de groep
een glimlach van hier tot ginder op het gelaat. 2 kilometer verder is die
glimlach een verbeten grijns geworden, want er moet 5 kilometer duchtig
geklommen worden. In het midden van de groep zit er nog wel een onverlaat te
zingen van: "we stegen met een zucht, tot boven in de lucht, etc.". In
La Douce France kennen ze iets waar wij Belgen toch een puntje aan kunnen
zuigen, namelijk rode lichten met een tijdsaanduiding hoelang het nog zal duren
voor men mag verder rijden. Met
uitzicht op een prachtig meer valt Johan (BMC) de eer te beurt om als eerste
lek te rijden tijdens deze trip. Niet veel later volgt Joris (Molteni) zijn
voorbeeld. Rond 11 uur is het tijd voor koffie en rukken de hersteldiensten
voor platte banden uit (enkel voor volwassenen, het taaltje dat die mannen
gebruiken, amaai zeg!). Juist
voor het middageten noteren wij een 'laffe' aanval van een wesp. Het
slachtoffer is compleet hersteld en vertoeft alweer in het peloton. Midden
Gods wijde natuur, tussen groen en met in de verte lonkende heuvels, versterken
wij de inwendige mens. Ondertussen wordt Arnold bijna zot van de voorbij
razende TGV's die hij per sé wil fotograferen, maar waarvoor hij steeds te laat
is. 13u02
gaat onze tocht verder in de richting van Lyon. 13u47 is het de andere van de
broers Dubois die de boel op stelten zet met een geblokkeerde ketting, en dat
alles bij een temperatuur die al is opgelopen tot 31 °! Moet er nog zand zijn?
Nee, liever iets fris om te drinken! We worden met zijn allen wel bijna,
vergeef mij het woord, 'zat' van die opeenvolgende wijngaarden die wij
doorkruisen. Het hek is helemaal van de dam als wij 'Saint-Amour' passeren.
Toch blijven wij, de leuze van Velotour indachtig, samen uit, samen thuis, de opdracht van
deze dag afwerken. Zoals
jullie weten, bestaan alle goede dingen uit drie, en als jullie goed hebben opgelet
weten jullie dat wij dus nog een derde lekke band mogen noteren (enfin, goede dingen), om 16 uur
precies, op 9 km van de aankomst. Op
500 meter van de aankomst wordt Stephan met de camion door een te lage brug nog
gedwongen tot een omweg, maar de fietsers raakten uiteindelijk toch in de
Campanile van Villefranche na 156 km met 26 km/u gemiddeld, 1700
hoogtemeters en nu al 34 °! P.S.1:
als het nog mag: morgen een verslag van wat wij vanavond nog uitspoken. P.S.2:
in het peloton gooien ze drinkbussen (of is het al van vermoeidheid?) P.S.3:
Daniël en Malvine: door omstandigheden moeten jullie dit allemaal missen.
Malvine, spoedig herstel en een hele Mont Ventoux van groeten van ons allen P.S.4:
Wij amuseren ons rot, genieten met volle teugen en doen aan alle volgers thuis
onze lieve en beste groeten P.S.5:
Ik groet u allen, en morgen zien we dan wel weer P.S.6:
Morgen, dat is na 171 km, en dan overmorgen..., neen, nog niet aan denken
Donderdag 26 juni: Villefrance-sur-saone -Crest 174 km "Stilte voor de storm" Eerst
nog enkele berichten van gisterenavond en de voorbije nacht. Mensen, er zijn
geen berichten of vermeldenswaardige feiten. De groep leeft toe naar wat komen
gaat. Het enige dat opviel was de verscheidenheid van uitgehangen en pas
gewassen koerslijfjes, koersbroeken, koerssokjes, koershandschoenen, kortom de
hele 'reutemeteut'. Het was trouwens perfect weer om te wassen. Met het
zwierderke en de zon was alles binnen geen tijd droog. Het
ontbijt zit erop, we zijn er klaar voor. De traditionele gegevens: tijd 8:25
uur, en reeds 20 ° gratis warmte. Na
een reeks lichte schermutselingen, rode lichten, rondepunten en (zeer veel)
ritsen, dodehoekspiegels, enz, zijn we heelhuids de stad uit geraakt. Na 4 km:
een eerste van vele hellinkjes (er zat er zelfs eentje bij van 18 %!). Waar
Stephan al die weggetjes uithaalt mag de duivel weten. Toeval
of niet, in de volgwagen noteren wij om 11u11m11s nog exact 111 km. Net daarna
beginnen we aan de zwaarste klim van de dag. Bij het begin van de technische
afdaling krijgen we een eerste prachtig uitzicht op de Rhône. Die
van Velotour doen ook alles om hun deelnemers het echt naar hun zin te maken,
dus toveren ze voor de middagpauze een rustplaats aan de boorden van die Rhône.
Prachtig uitzicht! We komen fototoestellen, gsm's, i-pads, tablets en ander
elektronisch vernuft te kort om alles vast te leggen. Tussen
haakjes: ondertussen was het ook al weer 32° warm geworden. Maar we laten ons
niet kennen, en met nog maar 73 km voor de boeg, slaan we de richting Crest in,
ons einddoel van vandaag. Ineens opschudding bij de volgers en de
organisatie: een spontane stop van de fietsers! Breekt er een staking uit of
zoiets? Neen, met enkele mensen duiken ze een apotheek binnen, en, geloof het
of niet, maar het volgende koersuur komt de snelheid amper onder de 40 km/u.
Wees gerust, geen gedoe met pillen, maar wel een Mistralwind die ons in de rug
door de Rhônevallei blies. We
genieten nog met zijn allen van een drankstop en plaspauze, bij een
adembenemend uitzicht. Iets
voor 16 uur, na 174 km fietsen aan 28,5 km/u gemiddeld en met 1400 hoogtmeters
klimwerk, draaien we het domein van Hotel La Saleine in Crest op. Een
luxeverblijf met zwembad, en op de achtergrond iets wat goed lijkt op wat we
morgen onder de wielen geschoven krijgen met als toetje: het BEEST. Is
het goed als ik morgen neerpen wat wij hedenavond nog uitspoken, en dan zeker
het relaas van en rond die kale berg, de Mont Ventoux. Groetjes
van iedereen, aan iedereen, wij doen ons best.
Vrijdag 27 juni 2014: Crest-Sault 150 km "Een droom komt uit" Vlug enkele lijnen in verband met gisterenavond
(donderdagavond). Wie er niet bij is, mist iets: het gezelschap, de uitbundige
sfeer, we lopen een 'oude' bekende tegen het lijf, aan tafel genieten wij van
een uitstekend avondmaal en van Arnold zijn stembanden en Santa Lucia, en Raf
die 'Zilveren draden tussen goud' uit zijn mondharmonica tovert. Een rondvraag leert dat 5 renners en het
manneke van de pers voor het eerst de Ventoux zullen zien (en hopelijk
overleven). Ondanks de match van de Rode Duivels ging bijna iedereen snel dodo
doen en dromen van verzetten, klimmen en afdalen. Deze morgen gewekt door het belgerinkel van een
schaapsherder met zijn kudde schapen. Nog een ander opmerkelijk feit van
dierlijke oorsprong: een muisje van amper 16 gram heeft een persoon van 100
kilo in de gordijnen gejaagd (meer info bij de president himself). En nu zijn wij de piste in. De zon blaakt
aan de hemel, het is 8u30 en we starten bij 22 ° en (nog) geen wind. De tocht
verloopt zeer vlot. We rijden langs zonnebloemvelden, lavendelvelden, en zelfs
voetbalvelden. Het wordt eventjes iets stiller in het peloton wanneer we de Col
de la Sausse (alt. 795 m) beklimmen en boven even genieten van een koffietje in
Gods wijde natuur. Wat volgt is een adembenemende afdaling langs rotswanden
waar een mens zich uren kan aan vergapen. Wat is de natuur toch prachtig! Zorg
voor dragen hoor! We doen het kleine stadje Mirabel aan, waar het
groene kruis van de apotheek (alweer) ons zegt dat het 29 ° is om 11u38. We
zijn dan op 75 km van Sault en zien voor het eerst aan de horizon de kale berg,
de reus van de Provence. De rest van het verhaal is moeilijk in woorden te
brengen. In Bedoin, na een laatste hap en het bijvullen van de drinkbussen,
gaat iedereen individueel van start. 21 km verder ligt de top, dat weten wij.
Het kost zweet, veel zweet en liters water. Gedurende het klimmen zorgen Stephan en Serge voor
de nodige contacten, bevoorradingen, en aanmoedigingen. Het persmanneke genoot
met volle teugen van het spektakel. Voorbij Chalet Renard, nog 6 km klimmen, zien we de
top. Iedereen haalt ook naar eigen vermogen de top van de beestige klim. Een
emotievol moment. We wensen elkaar echt gemeend proficiat met de geleverde
prestatie. Na nog een groepsfoto op de top, en even lager
enkele foto's bij het gedenkteken van Tom Simpson, rijden we in gesloten groep
naar ons hotel in Sault. Mogen wij morgen het vervolg van het verhaal doen?
Vandaag was een beetje van het goeie teveel. Een Mont Ventoux groet aan iedereen thuis (we
hebben hem toch klein gekregen hé!!). P.S.: de dagelijkse gegevens: 150 km, gem. 23 km/u,
2925 hoogtemeters.
Zaterdag 28 juni 2014: Sault-Barcelonette 158 km "Overgangsrit" Dag lieverds thuis, Sorry dat het verslag van gisteren niet doorgekomen
is, maar er was geen internet te vinden in Sault. Een tweede sorry van
onzentwege aan die hond van vorige nacht, dat prachtig groot beest was wel da
waakhond van de kudde schapen, net zoals Stephan en Serge waken over hun kudde.
Aan dier en mens: dank!Nog even over gisterenavond, bij de reeds gekende
apéromomenten van Velotour, op de stoep van ons hotel, niets dan glunderende,
fiere, met kleine schitteringskens in de ogen, breed glimlachene gezichten. Uit
goede bron weten wij dat ook de garderobe van een bepaald iemand is uitgebreid
(om terecht trots op te zijn: mag, moet kunnen!). Nog een derde sorry van de verslaggever zelf voor
zijn emoties bij de aankomst van de mannen en zijn ... (jeweetwel) boven op de
top van de Ventoux. Stop ermee, of ik ga weer snotteren. Vergeten wij niet nog te vermelden dat het
avondmaal te Sault opgediend werd in open lucht (wat zijn wij toch
gelukzakken). Wie het schoentje past, de code niet vergeten! Ondertussen is het zaterdag geworden. 8u24, 18 ° en
licht bewolkt. We kunnen naar de vroegmarkt, en direct terugkeren, want
camions, auto's en coureurs mogen niet door. Niet getreurd, we nemen wel een
omweg. Dat is toch hetzelfde: het blijft klimmen. Op de achtergrond licht de
Mont Ventoux nog heerlijk te zonnen. We passeren na bijna 24 km op de top van
de eerste col (Col de Macuègne, 1068 m), dalen af en gaan meteen weer klimmen
naar 1158 m (Col de St-Jean). We zijn nu volop in de Hautes Alpes de Provence. In volle afdaling zijn er enkelen die denken dat ze
Saartje Van den Driessche zijn tegen gekomen. Ze konden haar blijkbaar
herkennen aan ... (geen commentaar). Verder maar, steeds dichter bij Nice, tussen
imposante rotsmassa's. Wat is het hier toch een prachtige streek. Nadat een fruitboer ons van zijn erf joeg (alsof
wij zijn honderden hectaren appels gingen plunderen), vond Stephan alsnog een
plaatsje om het middageten 'soldaat te maken'. Het is alweer warm (31 °), maar
er steken dreigende onweerswolken de kop op. En precies om 14u59 (volgens de
gegevens die Serge ons geeft) vallen op een hoogte van +/- 800 m de eerste
regendruppels. Meer dan wat deugddoende verfrissing op onze verschroeide ruggen
is het echter niet, dus lachen we er eens goed mee. Uiteindelijk zijn we weer goed aangekomen in ons
hotel 'Le Cheval Blanc'. Niet dat Barcelonette zo'n grote stad is, maar door de
vele eenrichting- en voetgangersstraten, was er wel wat speurwerk voor
nodig om de volgwagens ter plaatse te krijgen. Op straat, onder onze kamervenster, is de apéro al
begonnen. Wij voelen ons verplicht ons daar te gaan melden, anders denken ze
nog dat we ziek zijn. Aldus beloven wij jullie, zoals al de hele week,
het vervolg morgen neer te pennen, dan liggen we in Nice, met de voeten in de
Middellandse Zee! (als ik nog een nieuwe stylo vind, want die is nu leeg). Groetjes van de bende en Velotour! Kijk ook eens naar de foto's.
Zondag 29 juni: Barcelonette-Nice "Oei, regen! Oei, een berg!" Gisterenavond nog maar eens een gezellig onderonsje gehad aan de camion. Bij het avondeten een uitgelatenheid van jewelste. Ik vreesde even dat ze de boel gingen afbreken. Kortom het was een zottekot. Zondagmorgen, 6u10, we konden meezingen: 'zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam'. Verd****, moet dat nu, net voor onze laatste tocht? Niets aan te doen, vooruit met de geit!9u00, 14 ° fris, zeer zwaar bewolkt en zoals reeds gemeld regen. Voor de start maken wij nog een spijtig incident mee. De president zelf maakt een complimentje over aan de enige dame in onze groep, betitelt haar als 'vierkraam' (grapje!). Je zou denken dat er iets moois ontluikt (2de grapje). Voor stuntwerk van rijden met camions, 1 adres: diezelfde president (levert millimeterwerk af). Maar lieve mensen thuis, wat nu volgt is alles behalve een grapje. Niemand beseft wat hem/haar te wachten staat. De Col de Bonette, 2812 meter hoog.Stephan en Serge lossen elkaar weer af gedurende de klim. de laatste laten passeren, weer naar de kop rijden en zo verder. Een eerste halte op 1438 meter hoogte: Arnold legt renner na renner op de gevoelige plaat vast. Ondertussen gutst de regen steeds harder neer, de temperatuur zakt onder de 10 graden. Stef lost ons af en rijdt naar de kop. Wij lassen een tweede stop in, laten enkele renners passeren, en ... de gendarmerie laat ons en passant weten: "Tempête, 2 degrés, pas possible de passer là-haut!" en we zijn nog maar 1685 meter hoog! De mist komt op, de eerste restanten sneeuw zijn te zien langs de kant van de weg. Wij (Serge) zoeken en maken contact met Stephan. Er wordt besloten om door te rijden en te zien wat er op ons afkomt. Het weer werd slechter en slechter. Steeds meer regen, soms hevige rukwinden, nog maar 5 graden. Iedereen is doornat en verkleumd van de kou. En toen, op 2630 meter, ligt er midden op de weg een rotsblok van enkele duizenden kilo's. Geen doorkomen aan met de camion. Iedereen stopt, en probeert zich in de mate van het mogelijke te verwarmen met droge warme (?) kledij, koffie, ... Ondertussen vernemen we dat er een bulldozer onderweg is om het 'steentje' op te ruimen. Serge en Raf hebben elk geprobeerd om de steen weg te rollen (foto's volgen). Het resultaat kunnen jullie wel raden: inderdaad, noppes, nougatbollen. Tegen de bulldozer heeft het rotsblok geen verweer, en even later is de weg weer vrij. Nog 1 km naar de top. Er liggen nog wel meer (kleinere) stenen op de weg. Te gevaarlijk om met de auto helemaal naar boven (2812 meter) te rijden. Maar de renners, met fotograaf Gunther, bereiken de top wel en maken de nodige bewijsstukken (zie nogmaals de foto's). De afdaling, soms in zeer dichte mist, op een nat wegdek, en met haarspeldbochten die de haren ten berge doen rijzen, is zenuwslopend. De ganse groep komt, godzijdank, heelhuids en ongeschonden beneden in Saint-Etienne-De-Tinée. De 21 km lange klim en de afdaling samen haalden slechts een gemiddelde van 18,5 km/u. Het is ondertussen reeds na 12 uur. Terwijl Wij zoeken naar een beschutte stopplaats voor het middagmaal, krijgt het peloton het gezelschap van een hond! Dat beest haalt vlot 35 km/u! (Malvine, dat is nog wat anders dan een poesje in het wiel).Tijdens het middageten doen Diane, Walter, de gebroers Dubois en Edwig mij spontaan terugdenken aan 5 mei 2010, onderweg naar Santiago de Compostela, waar het weer voor precies dezelfde schuddende en bibberende bewegingen bij de fietsers zorgde. Om de sfeer erin te houden, precies om 13 uur, incasseren wij een bliksemschicht en donderslag om U tegen te zeggen. Nu slaan we definitief de richting Nice in, een A-DEM-BE-NE-MEN-DE tocht. Bij manier van spreken gaat mijn fototoestel roken om al die ongelooflijk mooie beelden op te slaan. Is er niet ergens een zanger die zingt :"Menschen komt kiek'n, want 't is 't kiek'n weird"? Een paar tunnels maken de zaak nog boeiender. Bij een halte aan de zoveelste refuge, is tovenaar Serge daar weer met een zelfgemaakte en veelgesmaakte pannenkoek voor iedereen. Na een allerlaatste, zeer pittige klim van goed 6 km, is daar ons eindpunt, Nice, waar wij onder applaus en aanmoedigingen het hotel bereiken (al zou het ook voor de triatlonners kunnen zijn die daar bezig zijn aan hun Iron Man)! Dikke proficiat aan allen die de tocht hebben gemaakt. Nadat iedereen elkaar proficiat heeft gewenst met het succesvol en veilig volbrengen van deze zware reis, volgt een dikverdiende pint, kamerverdeling, apéro (deden wij elke dag, dus ook de laatste avond), en een overheerlijk buffetmaal. En uiteindelijk mijn laatste gevecht om alles met letters op papier te zetten. We nemen ook al een beetje afscheid van organisatoren Stephan en Serge, onze twee rondborstige (en dikbuikige) vrienden die voor hun mensen ALLES doen (niets is teveel gevraagd, houden zo!), want als wij morgen opstaan, zijn zij al onderweg met de volgwagen en de vrachtwagen met de fietsen, richting Harelbeke. In naam van de ganse groep, een dikke merci! Met de verkeerstoren van het vliegveld vlak voor mijn neus, gaan wij slapen. Maandag hebben we een vrije dag te besteden tot 13u30, alvorens wij op het vliegtuig richting België stappen.Het was tof, geweldig. Bedankt, echt bedankt iedereen! Tot later, wie weet in Praag! Nu iets heel anders. Geert, vrijdagmorgen moest u ons wegens familiale omstandigheden verlaten. In deze moeilijke tijden wenst de hele groep u en uw familie veel sterkte toe!
Maandag 30 juni: Nice-Harelbeke "Welverdiende rustdag" We ontwaken in een zonovergoten Nice. Oef, efkens niet moeten fietsen vandaag. Echter niet voor iedereen een rustdag, we zien nog net om de hoek de achterlichten van de camion en de volgwagen van Velotour verdwijnen. Edwin, Serge en Stephan wacht een lange en zware terugreis dwars door Frankrijk richting Harelbeke. Druppelsgewijs komen de achterblijvers toe in het restaurant, een lekker ontbijt is ons deel. Met onze nieuwe “klokhen” Reggy, (die andere vertrouwde was reeds weg naar België ) regelen wij onze bagage voorlopig veilig achter slot en grendel. Nu gaan wij nog eventjes een luchtje scheppen in Nice. Langs het vliegveld (waar om de minuut een vliegtuig in de lucht gaat) langs het strand, de stad in. Niet ver van de reeds gekende apotheker doen wij een terrasje aan, lekker in de schaduw, wand wat stellen wij vast, de buiten temperatuur loopt op tot 38°, van het verschot hebben wij d’er nog ene gedronken!!! Rustig terug naar onze Campanille, Philippe doet het zelf met een “blauwe fiets”. (dank u kapotte fiets) Om 13.30 uur vertrekken wij met zijn allen, gepakt en gezakt (al dan niet op wieltjes) naar de luchthaven. Stipt om 16.15 gaan wij van de grond, om 18.00 landen wij in Brussel. Loopband op en af, roltrap op en af, probleemloos voorbij de douane, de klaarstaande bus op en nu naar huis. Omstreeks 20.00 kunnen wij zelf onze fietsen reeds opladen. Dat was het dan, Parijs/Nice zit er op. Dank aan Velotour, oprechte dank aan alle deelnemers, we hebben er een heugelijke week op zitten, tot een volgende !!!!